Número total de visualizações do Blogue

Pesquisar neste blogue

Aderir a este Blogue

Sobre o Blogue

SOBRE O BLOG: Bragança, o seu Distrito e o Nordeste Transmontano são o mote para este espaço. A Bragança dos nossos Pais, a Nossa Bragança, a dos Nossos Filhos e a dos Nossos Netos..., a Nossa Memória, as Nossas Tertúlias, as Nossas Brincadeiras, os Nossos Anseios, os Nossos Sonhos, as Nossas Realidades... As Saudades aumentam com o passar do tempo e o que não é partilhado, morre só... Traz Outro Amigo Também...
(Henrique Martins)

COLABORADORES LITERÁRIOS

COLABORADORES LITERÁRIOS
COLABORADORES LITERÁRIOS: Paula Freire, Amaro Mendonça, António Carlos Santos, António Torrão, Fernando Calado, Conceição Marques, Humberto Silva, Silvino Potêncio, António Orlando dos Santos, José Mário Leite. Maria dos Reis Gomes, Manuel Eduardo Pires, António Pires, Luís Abel Carvalho, Carlos Pires, Ernesto Rodrigues, César Urbino Rodrigues e João Cameira.
N.B. As opiniões expressas nos artigos de opinião dos Colaboradores do Blog, apenas vinculam os respetivos autores.

domingo, 15 de setembro de 2013

Bacalhau de la bendímia

Ua de las caratelísticas de l quemido de l tiempo an que me criei, na aldé, ye que todo tenie l sou tiempo, i fuora desso fazie-se gana de las cousas para quando las houbisse. 
Por to l anho solo habie l que se cunserbaba cunsante ls modos tradecionales, l sal ou l fumo, la çuça ou, até, l binagre, que nun habien inda chegado ls frigoríficos i las arcas para ancarambinar las cousas. Agora, yá se puode ancarambinar muita cousa para comer fuora de tiempo i, cuido you, l mais de las bezes sien perder l sou berdadeiro sabor. 
Assi i todo, nun deixa de haber ua cierta relaçon antre l que se come i l tiempo an que se come, porque quien naciu ne l campo nun cunsigue bibir fuora de ls ciclos de la natureza i a eilhes tamien associa sous sabores i l nacer de las cousas. Hai un bacalhau que se puode comer an qualquiera tiempo, mas que a mi me sabie subretodo na bendímia, i por esso le passei a chamar siempre Bacalhau de la Bendímia. Assa-se l bacalhau (nun cumben que seia mui gordo) nuas brasas i apuis, mal apenas se saca de l lume, scocha-se culas manos als cachicos para ua trabiessa. 
Ls cachicos ténen de ser al modo que se puoda comer un de cada beç sien tener que l partir, mas tamien sien ser tan pequeinho que mal dá para agarfiar. Cun esse bacalhau bota-se alho i pumientos assados, apuis se ambolbendo todo cun muito azeite. Esse prato, tan simples, queda cun un sabor mui agradable, sien ser pesado, assi antre caliente i friu yá al modo de l tiempo de la bendímia. Gusta-me tanto que ye un de ls pratos que purparo an mie casa quando tengo cumbidados a quien quiero oufrecer ua cousa mesmo buona. 
Talbeç a mi me saba siempre melhor que a eilhes, yá que la mie parte ten anguerdientes que la deilhes nun puode tener, mas que you nun çpenso: las lembráncias i ls cabeços a berdegar de binhas.

amadeujf@gmail.com
in:sendim.net

Sem comentários:

Enviar um comentário