Número total de visualizações do Blogue

Pesquisar neste blogue

Aderir a este Blogue

Sobre o Blogue

SOBRE O BLOG: Bragança, o seu Distrito e o Nordeste Transmontano são o mote para este espaço. A Bragança dos nossos Pais, a Nossa Bragança, a dos Nossos Filhos e a dos Nossos Netos..., a Nossa Memória, as Nossas Tertúlias, as Nossas Brincadeiras, os Nossos Anseios, os Nossos Sonhos, as Nossas Realidades... As Saudades aumentam com o passar do tempo e o que não é partilhado, morre só... Traz Outro Amigo Também...
(Henrique Martins)

COLABORADORES LITERÁRIOS

COLABORADORES LITERÁRIOS
COLABORADORES LITERÁRIOS: Paula Freire, Amaro Mendonça, António Carlos Santos, António Torrão, Fernando Calado, Conceição Marques, Humberto Silva, Silvino Potêncio, António Orlando dos Santos, José Mário Leite. Maria dos Reis Gomes, Manuel Eduardo Pires, António Pires, Luís Abel Carvalho, Carlos Pires, Ernesto Rodrigues, César Urbino Rodrigues e João Cameira.
N.B. As opiniões expressas nos artigos de opinião dos Colaboradores do Blog, apenas vinculam os respetivos autores.

segunda-feira, 8 de julho de 2013

Lhiênda de l poço

Local: Miranda Do Douro, BRAGANÇA

Era ua beç ua rapazica que guardaba cabras. Questumaba ir cun eiihas pa ias arribas de l riu Douro. Para aprobeitar l tiêmpo fliaba maniêlhos de lhana i cantaba remanses d’ancantar. 
 Nun die seiumbriu, ancuntrando-se mui triste, sentou-se nua peinha. Al lhebantar dou de frente cun un rapaç de sous dezuito anhos tamien sentado na mesma peinha. 
 Chena de miêdo, quijo fugir mas l moço atrabeç de alguns sinales sossegou-la i, assi, cuntinuou a tomar cuônta de ias chibicas. 
 Deilhi por lantre, la nina cuntinuou a ir pa las arribas cun ia sue cabriada i l moço para junto deilha, acumpanhando-la siêmpre até riba, junto de ia cidade. Mas, nun dado die, acunteciu, alhi al fondo de ia me de ia Costaniêlha, que l rapaç se picou nun crabo i ampeçou a burrelhar mui alto i a falar spanholo. La nina anchiu-se de miêdo i scapou-se a bun fugir. L rapaç flui atrás deilha. Passou la «puôrta de la traiçon», antrou no lhargo de l castiêlho i zaparciu pui buraco duas scaleiras qu’eilhi habie. 
 Ls dies i semanas íban passando i la cabreira nunca mais apareciu cun las sues cabras na arribas. L rapaç acomodado, resolbiu benir a ber se la ancuntraba. Chebou a la borda de las scaleiras i abeixou-las ua a ua. Só stancou quando abistou auga, auga i nada mais que un poço. Triste i pensatibo, lhembrou-se de cantar, naquei lhugar, ias mesmas modas que ia moça cantaba quando guardaba las cabras i cuntempiaba i riu. 
 An seguida, cumo que nun relhâmpago, la rapaza aparece i el cul susto deixou-se chimpar para drento de l poço. 
 La cabreira chorou, chorou mas l rapaç nunca mais apareciu. 
 Diç-se hoije, inda, que ls sous ais son oubidos, nas nuites de lhuna chena, na outra punta de la cidade, onde hai outro poço, atrás de la Sé. Dende dezir-se, tamien, que estes dous poços stan ligados un cul outro.

Fonte:ALVES, António Bárbolo Lhiteratura Oral Mirandesa Porto, Granito, Editoresa e Livreiros, 1999 , p.50-51

Sem comentários:

Enviar um comentário