Local: Miranda Do Douro, BRAGANÇA
Era ua beç ua rapazica que guardaba cabras. Questumaba ir cun eiihas pa ias arribas de l riu Douro. Para aprobeitar l tiêmpo fliaba maniêlhos de lhana i cantaba remanses d’ancantar.
Nun die seiumbriu, ancuntrando-se mui triste, sentou-se nua peinha. Al lhebantar dou de frente cun un rapaç de sous dezuito anhos tamien sentado na mesma peinha.
Chena de miêdo, quijo fugir mas l moço atrabeç de alguns sinales sossegou-la i, assi, cuntinuou a tomar cuônta de ias chibicas.
Deilhi por lantre, la nina cuntinuou a ir pa las arribas cun ia sue cabriada i l moço para junto deilha, acumpanhando-la siêmpre até riba, junto de ia cidade. Mas, nun dado die, acunteciu, alhi al fondo de ia me de ia Costaniêlha, que l rapaç se picou nun crabo i ampeçou a burrelhar mui alto i a falar spanholo. La nina anchiu-se de miêdo i scapou-se a bun fugir. L rapaç flui atrás deilha. Passou la «puôrta de la traiçon», antrou no lhargo de l castiêlho i zaparciu pui buraco duas scaleiras qu’eilhi habie.
Ls dies i semanas íban passando i la cabreira nunca mais apareciu cun las sues cabras na arribas. L rapaç acomodado, resolbiu benir a ber se la ancuntraba. Chebou a la borda de las scaleiras i abeixou-las ua a ua. Só stancou quando abistou auga, auga i nada mais que un poço. Triste i pensatibo, lhembrou-se de cantar, naquei lhugar, ias mesmas modas que ia moça cantaba quando guardaba las cabras i cuntempiaba i riu.
An seguida, cumo que nun relhâmpago, la rapaza aparece i el cul susto deixou-se chimpar para drento de l poço.
La cabreira chorou, chorou mas l rapaç nunca mais apareciu.
Diç-se hoije, inda, que ls sous ais son oubidos, nas nuites de lhuna chena, na outra punta de la cidade, onde hai outro poço, atrás de la Sé. Dende dezir-se, tamien, que estes dous poços stan ligados un cul outro.
Fonte:ALVES, António Bárbolo Lhiteratura Oral Mirandesa Porto, Granito, Editoresa e Livreiros, 1999 , p.50-51
Número total de visualizações do Blogue
Pesquisar neste blogue
Aderir a este Blogue
Sobre o Blogue
SOBRE O BLOG:
Bragança, o seu Distrito e o Nordeste Transmontano são o mote para este espaço.
A Bragança dos nossos Pais, a Nossa Bragança, a dos Nossos Filhos e a dos Nossos Netos..., a Nossa Memória, as Nossas Tertúlias, as Nossas Brincadeiras, os Nossos Anseios, os Nossos Sonhos, as Nossas Realidades... As Saudades aumentam com o passar do tempo e o que não é partilhado, morre só... Traz Outro Amigo Também...
(Henrique Martins)
(Henrique Martins)
COLABORADORES LITERÁRIOS
N.B. As opiniões expressas nos artigos de opinião dos Colaboradores do Blog, apenas vinculam os respetivos autores.
segunda-feira, 8 de julho de 2013
Subscrever:
Enviar feedback (Atom)
Sem comentários:
Enviar um comentário