L Festibal Andante l Burro i l Gueiteiro sirbe para dues cousas: a la ua, amostrar la riqueza i la bariadade de l más buono de l Praino Mirandés i acabar cula eideia de que esta ye ua cultura parada ne l tiempo. Isso oubriga a manginar atebidades criatibas i de culidade, que puodan dar a conhecer las peizaiges i ls saberes, ls termos de ls lhugares, ls burros i ls gueiteiros, tenendo bien persente que la tradiçon i l’einobaçon nun sbárran ua acontra l’outra, mas ajúdan-se a fazer dambas a dues. Por isto todo, nun ye solo l festibal que ye andante, ye tamien la cultura que biaija cun el.
Ye ua fiesta a pensar an grandes i pequeinhos, ls que le gústan ls passeios por sítios formidables, de quemer cun gusto, de séstias burriqueiras, d’oufecinas adbertidas, de buona música i de muita fiesta.
Por isto todo ye un festibal familiar i çcansado, cumo se fura un lhargo demingo de mándria an família, antre burros i al son de la gaita de fuolhes.
Astanho, l Festibal ampeçou ne l lhugar de la Granja, na fraguesie de Silba i Augas Bibas i fui alhá que mos fumus a ber que tal íban las burricadas.
Ancuntremos Teresa Nóvoa i Joana Braga, dues rapazas pimponas de l’AEPGA, respunsables pula ouraganizaçon de l Festibal, que stában cansadas, mas cuntentas por todo star a correr mui bien i cunsante treminado par’este purmeiro die. Todo mundo habie dado un passeio culs burros mirandeses pul termo de l lhugar de la Granja, cerca de las grutas de Santo Adrian, i quemido la merenda por termo tamien. Isto todo al sonido de la gaita de fuolhes, mirandesa eilha tamien.
Procuremos-le que nobidades habie astanho i dezírun-mos que to ls anhos hai nobidades, mormiente nas atebidades nas aldés, cumo tal, astanho hai ua oufecina de canto, adonde todo mundo puode partecipar, yá que todo mundo ten boç, l strumiento que fai falta.
De l restro, este ye un festibal çfrente, cun un ambiente cada beç más familiar (hai pessonas que benírun ua beç i agora tornórun culs filhos), an que todos fáien ua grande família, ye, ua acumparança, cumo se un fura a besitar ls primos qe bíben loinge (i hai-los que bénen de bien loinge: Slobáquia, Houngría, Argentina, México, Houlanda i claro, muita giente de Spanha).
Outro de ls merecimientos de l Festibal ye l ambiente que se cria antre ls besitantes i las pessonas de ls lhugares; indas que haba algua stranheza al ampeço, pessonas cun bibéncias tan çfrentes, cul cumbíbio i apuis de se conhecéren más bien, todos fáien grande fiesta, tanto que cada beç más son las pessonas de ls lhugares a pedir que l Festibal passe alhá outra beç.
A la nuite, todo mundo se junta ne l pobo para oubir ls cuncertos – na Granja tocórun Luís A. Pedraza, de Çamora i ls Saracotelho, mas inda houbo tiempo para ber dançar ls Dançadores de la Granja i para ber la pieça de tiatro “L Tamborileiro de la Pruoba”, de l grupo de tiatro de l’Associaçon Lérias.
L die apuis, ls burriqueiros habien de ir camino de Fuonte Lhadron, Palaçuolo i Prado Gaton, siempre oubindo las gaitas i cun muita fiesta i outras atebidades pul meio ne ls pobos adonde páran.
Stan de arabienes l’AEPGA i ls Galandum Galundaina, ls ourganizadores, por habéren zancantado ua fiesta çfrente de las outras, qu’ajunta ls saberes i ls sabores (an todos ls sentidos) mirandeses a todos que se quergan ancantar cun eilhes. Sien priessas, qu’esta ye ua fiesta adonde se bai “para star”, cunsante mos splicórun las rapazas de l’ourganizaçon, para “burricar debagar”.
Alfredo Cameirão
Retratos de Mónica Salgado
in:jornalnordeste.com
Sem comentários:
Enviar um comentário