Número total de visualizações do Blogue

Pesquisar neste blogue

Aderir a este Blogue

Sobre o Blogue

SOBRE O BLOG: Bragança, o seu Distrito e o Nordeste Transmontano são o mote para este espaço. A Bragança dos nossos Pais, a Nossa Bragança, a dos Nossos Filhos e a dos Nossos Netos..., a Nossa Memória, as Nossas Tertúlias, as Nossas Brincadeiras, os Nossos Anseios, os Nossos Sonhos, as Nossas Realidades... As Saudades aumentam com o passar do tempo e o que não é partilhado, morre só... Traz Outro Amigo Também...
(Henrique Martins)

COLABORADORES LITERÁRIOS

COLABORADORES LITERÁRIOS
COLABORADORES LITERÁRIOS: Paula Freire, Amaro Mendonça, António Carlos Santos, António Torrão, Fernando Calado, Conceição Marques, Humberto Silva, Silvino Potêncio, António Orlando dos Santos, José Mário Leite. Maria dos Reis Gomes, Manuel Eduardo Pires, António Pires, Luís Abel Carvalho, Carlos Pires, Ernesto Rodrigues, César Urbino Rodrigues e João Cameira..
N.B. As opiniões expressas nos artigos de opinião dos Colaboradores do Blog, apenas vinculam os respetivos autores.

sexta-feira, 22 de março de 2013

CARTA de Manuol Sardina para José Leite de Vasconcelos (31/ 03/1885)


Miu stimable amigo:

Scuolho de perferéncia ũa ortografíe apertuesada, declarando eiqui que la letra v sona siempre cumo l b, tal i qual cumo na lhéngua castilhana.
L mirandés, amigo, ten los adbérbios tanto, quanto i tan, ye berdade; reparai bien nun ten l correlatibo quan, donde se bei, que este antressante «dialecto» nin debe senó çprézio a los homes de la sabedorie naturales destes sítios, que anque lo sában cumo you, se guárdan bien de lo falar, falando-lo solo l pobo einorante, alhá eilhes uns cun outros, pus quando ténen que falar a outra gente que nun ye mirandesa i que fala grabe, isto ye, l pertués, antonces fala tamien an pertués. Donde se bei que l Dialecto mirandés ye ũa lhéngua cumo que de cuntrabando; lhéngua que naide quier falar delantre de los outros que nun la sáben falar, cumo se l falar an mirandés fura ũa acion mala. Porquei todo esto?
Porque los pertueses, que nun fálan este dialeto, quando lo óuben falar, fáien siempre la zomba a los probes mirandeses, gente buona i de bergonha, cumo hai pouca. Ajuntai a esto, que los nuossos lhiteratos anté bós i más dous ou trés porssores de l curso Superior de Letras, nin al menos chegórun a saber que tal Dialeto eisistie.
De todo esto ha resultado «fatalmente» stacionamento, que bós, l melhor amigo de los mirandeses, tanto lhastimais.
Mirai: assinalei l adbérbio fatalmente, para que béiades que inda naide le dou fuoro de cidade na lhéngua mirandesa i notai tamien que nun ten l adjetibo gentil, quemum a todas ou a quaije todas las lhénguas neolhatinas, nin l berbo partir sinónimo de marchar ou salir dun punto para outro nin outras muitas palabras debie tener!
Tan çpreziados cumo stá esta anfeliç lhéngua, solo las tradicionales capas d’honras, gorras i calçones de los mirandeses. Honra puis a los spanholes, que siempre han tenido la maior beneracion por los bários «questumes» de sues porbíncias i comarcas!
L pensar nesto, bun amigo, fai-me mal, muito mal; por esso bos digo adius, anté... nin you sei quando.

San Martino d’Angueira, 31 de márcio de 1885.
Manuol Sardina.

Sem comentários:

Enviar um comentário