Número total de visualizações do Blogue

Pesquisar neste blogue

Aderir a este Blogue

Sobre o Blogue

SOBRE O BLOG: Bragança, o seu Distrito e o Nordeste Transmontano são o mote para este espaço. A Bragança dos nossos Pais, a Nossa Bragança, a dos Nossos Filhos e a dos Nossos Netos..., a Nossa Memória, as Nossas Tertúlias, as Nossas Brincadeiras, os Nossos Anseios, os Nossos Sonhos, as Nossas Realidades... As Saudades aumentam com o passar do tempo e o que não é partilhado, morre só... Traz Outro Amigo Também...
(Henrique Martins)

COLABORADORES LITERÁRIOS

COLABORADORES LITERÁRIOS
COLABORADORES LITERÁRIOS: Paula Freire, Amaro Mendonça, António Carlos Santos, António Torrão, Fernando Calado, Conceição Marques, Humberto Silva, Silvino Potêncio, António Orlando dos Santos, José Mário Leite. Maria dos Reis Gomes, Manuel Eduardo Pires, António Pires, Luís Abel Carvalho, Carlos Pires, Ernesto Rodrigues, César Urbino Rodrigues e João Cameira..
N.B. As opiniões expressas nos artigos de opinião dos Colaboradores do Blog, apenas vinculam os respetivos autores.

terça-feira, 9 de abril de 2019

DABI I GOLIAS

Por: Antônio Carlos Affonso dos Santos – ACAS
São Paulo (Brasil)
(colaborador do Memórias...e outras coisas)
Até qu'anfin l Dabi biu ua locomotiba d'acerca. I nun era ua locomotiba qualquiera; era la locomotiba de l Metro!. El, scriba oufecial de  l reino, que bebia antre burgomestres, eidis i coletores d'ampuostos; bieno specialmente zde l Burgo Antre-Rius an Tierras de Tabon,  até l Treminal de l Jabaquara, território político de Penélope Mendonça, para ber la máquina. Esso era todo l que l scriba querie!. 
Antretanto al ber-se delantre de tal angeinho, simplesmente sclamou: -ah!! . Al que parece, l Dabi nun çpunha d'einergie suficiente para  ber aquel Golias! El, anque de l'aparéncia, nun mostraba maturidade suficiente para aprossimar-se de máquina tan poderosa. L coraçon  çparara, l suor cobria-le la frunte i l rostro. Nun átimo, eimaginou la possibelidade de la máquina mexer-se, ó mobimentar-se. Que serie  del eilhi solico, cun aqueilha máquina monstruosa, cujas antençones çconhecie? Tomou cuncéncia mas de que la locomotiba staba calma,  ambora de índole biolenta; cumo demunstraba cada beç qu'eirrompia a cielo abierto; cada beç que passaba antre un túnel i outro. Aqueilha  máquina fazie stremecer pontilhones, biadutos, bairros de lata, arranha-cielos, blindaiges subterráneas i plataformas de las staçones de l 
Metro, ne ls cunfines de San Paulo. Quantas pessonas i ratos yá nun smigalhara? pensou. Mas eilhi, stacionada naquel treminal, parecie  inofensiba i çtraída. Parecie mansa. Dabi fui ganhando antemidade. Tocou-la cula carapota andicador: sentiu arrepio. Parecie que l monstro  nun stranhara sou toque! Mas, Dabi fui sacudido por un grito de l sigurança: -cai fura, mano!!! I l sigurança staba metido nun terno negro,  alinhado. I suaba. Suaba an bicas. Dabi lembrou-se de “un nun sei l qué”, i rabiscou un sorriso. Oura, pensou: - la locomotiba qu'era la  locomotiba nun se amportara cun sue persença; por qué este sujeito metido la béstia benie ralhar cul?. I que modo de falar  ténen esses  strangeiros! 
An Tierras de Tabon nun se fala assi!. (Dabi sabie de l'eisisténcia d'alguns dialetos nas periferies. Sabie-lo puls poemas de ls menestréis  Iadocico i Baç). Mas, sues resenhas dissipórun quando passou a ouserbar d'acerca, la grande cantidade de peças neçairas para fazer l  monstro andar: - tubos que parecian benir de las entranhas, qu'ancurbában-se eiqui i acolá; ruodas que parecian de brinquedo, i l limpa-trilhos;  strutura cruel que yá assassinara l'abó de l António Carlos, aquel de l “Caipirés”. Dabi acionou un anterrutor; - l monstro “nin tchun”! 
Acamaradou-se cul monstro!. Agora yá poderie recebé-lo ne l reino, pus éran amigos. Drento an brebe todos ls súditos poderien abandonar las  carroças i carruaiges lotadas que quemumente ls trasportaba até a la Córte, i outelizar un meio de trasporte rápido, nun poluente i eficaç. 
Bisualizou la pauta. Olhou de frente, fizo un “tchausinho”, arrumou la mochila, tirou dues fotos i fui ambora, coçando la barba, pensatibo... .


Antônio Carlos Affonso dos Santos – ACAS. É natural de Cravinhos-SP. É Físico, poeta e contista. Tem textos publicados em 8 livros, sendo 4 “solos e entre eles, o Pequeno Dicionário de Caipirês e o livro infantil “A Sementinha” além de quatro outros publicados em antologias junto a outros escritores.

Sem comentários:

Enviar um comentário