Número total de visualizações do Blogue

Pesquisar neste blogue

Aderir a este Blogue

Sobre o Blogue

SOBRE O BLOG: Bragança, o seu Distrito e o Nordeste Transmontano são o mote para este espaço. A Bragança dos nossos Pais, a Nossa Bragança, a dos Nossos Filhos e a dos Nossos Netos..., a Nossa Memória, as Nossas Tertúlias, as Nossas Brincadeiras, os Nossos Anseios, os Nossos Sonhos, as Nossas Realidades... As Saudades aumentam com o passar do tempo e o que não é partilhado, morre só... Traz Outro Amigo Também...
(Henrique Martins)

COLABORADORES LITERÁRIOS

COLABORADORES LITERÁRIOS
COLABORADORES LITERÁRIOS: Paula Freire, Amaro Mendonça, António Carlos Santos, António Torrão, Fernando Calado, Conceição Marques, Humberto Silva, Silvino Potêncio, António Orlando dos Santos, José Mário Leite. Maria dos Reis Gomes, Manuel Eduardo Pires, António Pires, Luís Abel Carvalho, Carlos Pires, Ernesto Rodrigues, César Urbino Rodrigues e João Cameira..
N.B. As opiniões expressas nos artigos de opinião dos Colaboradores do Blog, apenas vinculam os respetivos autores.

terça-feira, 24 de setembro de 2019

Bejita Inesperada

Por: Antônio Carlos Affonso dos Santos – ACAS
São Paulo (Brasil)
(colaborador do Memórias...e outras coisas)


- Un bulto caminaba nua strada. L lugar era ermo. Nanhun ser bibente a la bista. L lugar i la época nun se saben al cierto . La persença dun OBNI ziguezagueando arriba de la cabeça, parecie ser l único senhal de mobimiento para alhá daquele andarilho. De quando an quando, l foco de luç dun ó outro relámpago eiluminaba sou semblante medonho. Sue face era cubierta por scamas: alguas negras, outras brancas. Eiqui i acolá alguas ralas scamas azules i rosadas.
Cula luç eimitida pul foco, podie ber-se que las scamas parecian úmidas; mirando-las mais d'acerca, custataba-se que éran cubiertas por ua spece de geleia. I era ua gosma malcheirosa, recendendo l'alxofre. Ls uolhos daquele andarilho éran einormes, i nun éran dotadas de pálpebras; La tiesta era to franzida i ne l'alto de la cabeça, al ambés de pelos ó algo parecido, solo ua nerbura rugosa, ne l formato dua crista, de quelor abermelhada.  A la guisa de roupa, bestia ua cápia plástica burmeilha por subre l cuorpo znudo. Las manos stában bestidas cun negras lubas de borraixa, anquanto ls pies éran protegidos por altas i negras botas plásticas que se stendian cápia adentro. Chobia; ua fina i frie chuba caía naqueilhes rincones.
De repente l OBNI, nua manobra spetacular, corta ls cielos, zaparecendo antre luzes berdes, azules i prateadas. La strada tornou-se inda mais scura. Al loinge, oubia-se l coaxar dun sapo bui, por cierto chamando la fémea; anquanto qu'un curiango passou pul andarilho eimitindo sou pregon aterrador. La strada agora chega al topo dua muntanha. L'andarilho, de l'alto, cuntempla ls centeilhas, trobones i relámpagos, que ribomban nun trecho de bal, antre dues muntanhas. Sob la luç de ls relámpagos l'andarilho abista ua solitária casa de fazenda, cuja chupon fumegaba. Neste anstante l'andarilho certificou-se: aqueilha casa era la rezon de la sue misson, i para eilha ancaminhou-se. L'andarilho abizinhou-se de la jinela. Pul bidro, anque de la pouca luç ne l'anterior de la casa biu ua mulhier cozinando algo nun pequeinho caldeiron. Mirando por outro ángulo biu la quien supós ser l xefe de la família: un home squálido (i, al que parecie; doente); sentado a la cabeceira de la mesa, sendo esta rodeada de mais cinco cadeiras, quatro ninos: dous ninos i dues ninas. Subre la mesa, uas poucas fruitas i un pan çcansában subre ua grande bandeija. 
De l'outro lado de la bandeija, ua moringa cun auga. Ls seis lugares de la mesa éran guarnecidos cun pratos, talheres i copos. La mesa era forrada por ua grande i branca toalha de rendas. L'andarilho quedou eilhi apreciando la cena. De súbito, a mulhier que cozinaba ne l fogon, lebou l fumegante caldeiron pa la mesa. Depositou an cada prato ua patata i parte dua cebolha. A mulhier serbiu purmeiro ls ninos. Ne l final, eilha i l marido antreolhórun-se. L'andarilho notou qu'habie solamente mais ua patata ne l caldeiron, i delicadamente, ls pais daquelas ninos debediran-na. L'andarilho notou que, antes de comer, l'home squálido pediu que todos quedassen de pie, i ampeçou ua ouraçon agradecendo a quemido subre la mesa, zeiando qu'aquel Natal trouxisse algo buono pa la família. Ourdenou que ls ninos comessen i fússen drumir, i que rezassen: pus quien sabe nun acuntecerie un milagre i l Papai Noel trarie persentes para todos? Oubindo esso, l'andarilho tirou un pequeinho apareilho de l bolso de la cápia, ligou-lo i falou nua léngua stranha. An seguida boltou al sou puosto d'ouserbaçon. Mal treminórun la cena, aqueilha família biu un claran ne l quintal de la casa. 
Trés OBNI eilhi pousórun al mesmo tiempo. Las pessonas saíran de la casa para anteirar-se de l que staba ocorrendo i biran, antre ancrédulos i amedrontados, que seres mui feios i fedorentos oufertában-les caixas i mais caixas de quemidos i persentes. La çpensa quedou abarrotada, cun quemido para to un anho; i ls ninos tubírun sous quartos chenos de brinquedos i roupas. Ganhórun inda semientes i amplemientos agrícolas, teilhas, tijolos, madeiras i outros materiales. L'andarilho abriu ua caixa, colocou ua barba postiça i un gorro burmeilho, i falou an buono pertués: feliç natal! Tan lougo çcarregórun las ouferendas, aqueilhes seres horrorosos entrórun an sues nabes i partiran, sceto l'andarilho, qu'agitando ls braços, qual asas, alçou bóo atrás de ls OBNI, subindo até sumir antre las streilhas. Durante l resto de la nuite i madrugada que se seguiu, aqueilha família inda oubia, benido alhá de l meio de las streilhas, ua boç grabe i sorridente, que dezie:

 - Hó, Hó, Hó: - Feliç Natal!!!!!!!!!!!!!!!

Antônio Carlos Affonso dos Santos – ACAS. É natural de Cravinhos-SP. É Físico, poeta e contista. Tem textos publicados em 8 livros, sendo 4 “solos e entre eles, o Pequeno Dicionário de Caipirês e o livro infantil “A Sementinha” além de quatro outros publicados em antologias junto a outros escritores.

Sem comentários:

Enviar um comentário